മറയുന്ന ഓർമ്മകൾ: ചരിത്രം മായ്ച്ചുകളയുമ്പോൾ
വർഷങ്ങളുടെ സ്മൃതികൾ കരിനാഴിക്കുമ്പോൾ, അമേരിക്കൻ പ്രതിരോധ വകുപ്പിന്റെ പുതിയ നിർദേശങ്ങൾ പഴയ കാലം മറന്ന് പോവുകയാണ്. ചരിത്രത്തിൽ അക്ഷരങ്ങൾ പോലെ പതിഞ്ഞ പല നിമിഷങ്ങളും, അതിജീവനത്തിന്റെ താളങ്ങൾ പോലെ മുഴങ്ങിയ അതിരുകൾക്കപ്പുറമുള്ള ഓർമ്മകളും നിശ്ശബ്ദമാകുകയാണ്.
ലോക മഹായുദ്ധത്തിലെ മെഡൽ ഓഫ് ഹോണർ ജേതാക്കളെയും, ഹിരോഷിമയിൽ ആദ്യ ആണവ ബോംബ് ഇടിച്ചെറിഞ്ഞ എനോള ഗേ എന്ന വിമാനത്തെയും, മറൈൻ ഇൻഫൻട്രി പരിശീലനം വിജയകരമായി പൂർത്തിയാക്കിയ ആദ്യ വനിതകളെയും കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ ഉൾപ്പെടെ പതിനായിരക്കണക്കിന് ചിത്രങ്ങളും ഓൺലൈൻ പോസ്റ്റുകളും അപ്രത്യക്ഷമാക്കാൻ പന്തം കേറുകയാണ്. സമാനമായത് ആയിരക്കണക്കിന് യുദ്ധ സ്മൃതികളോടും.
ആഫ്രിക്കൻ-അമേരിക്കൻ പൈലറ്റുമാരുടെ ചരിത്രം പകർത്തിയ ടസ്കീജി എയർമെൻ സ്ക്വാഡ്രന്റെ ചിത്രങ്ങൾ പോലും ഈ നീക്കത്തിന് ഇരയാകുന്നു. ചില ചിത്രങ്ങൾ അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, മറ്റൊന്നിലേറെയും കടലാഴങ്ങളിലേക്ക് പതിച്ച സ്മാരകശിലകളായി മാറുന്നു.
ഒരു പേരിലെ ഒരു അക്ഷരത്തെ മാത്രം ആശ്രയിച്ചോ, ഒരു ചിത്രത്തിലെ ഒരു ശബ്ദത്തെ മാത്രം ആശ്രയിച്ചോ, ചരിത്രം അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നത് കണ്ടു നിൽക്കുമ്പോൾ, കാലം ചോദിക്കുന്നു: സ്മരണകളെയും, അതിജീവനത്തിന്റെ പടവുകളെയും ഇങ്ങനെ മായ്ച്ചുകളയുന്നത് ശരിയോ? ഇന്നലത്തെ ചരിത്രം മറയ്ക്കുമ്പോൾ, നാളത്തെ തലമുറയ്ക്ക് പറയാനുള്ള കഥകൾ എന്തായിരിക്കും?
ചരിത്രം പുനരാവിഷ്ക്കരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ, അതിന്റെ നിർഭാഗ്യകരമായ പ്രതിഫലനങ്ങൾ സമൂഹം എങ്ങനെ ഏറ്റെടുക്കും? ഈ നീക്കം സ്മൃതികൾ ഇല്ലാതാക്കുന്നതുമാത്രമോ, ഒരു തലമുറയുടെ താളം തെറ്റിച്ചുപോകുന്നതിന്റെ തുടക്കമോ? ഇന്നലെ സംഭവിച്ചതിന്റെ സത്യം അറിയാതെയായാൽ, നാളെ എവിടേക്ക് പോകണം എന്ന് എങ്ങനെയാണ് നിശ്ചയിക്കുക?
ഒടുവിൽ, ഒരു ചോദ്യമാണ് നിലനിൽക്കുന്നത്—നമ്മുടെ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ചോ, അതോ സത്യത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്നോ, നമ്മൾ ചരിത്രം കാണേണ്ടത്?
